Polski katolik jest ponury. Nie uśmiecha się do przechodniów, warczy na kasjerki w sklepie, w kościele zachowuje śmiertelną powagę. Nie dzieli się swoim szczęściem z innymi. Może i nawet zapomina o tym, że jest szczęśliwy i że ma w sobie wiele radości.  A przecież miłość do Boga jest radosna i szczęśliwa! Czy doświadczyliście tego? Zauważcie,

Przychodzą na człowieka takie chwile, czy czasami dni, gdy czuje się fatalnie, gdy nic się nie chce, gdy wszystko jest do kitu, beznadzieja, chandra… koszmar… Są na to jakieś sposoby?  Co poradzić na smutek? Przecież w końcu są momenty, kiedy po prostu się smucimy, kiedy jest nam źle. Tego nie unikniemy. Czy to znaczy, że

Dziś zastanawiam się nad istotą PRZYJAŹNI. UWAGA…będzie tego dużo! Pan Bóg na mojej drodze życia stawia wiele osób. Ludzi różnych, mniej lub bardziej rozkochanych w Jezusie, mniej lub bardziej wierzących, praktykujących. Brakuje mi czasem odwagi by powiedzieć: ZAUFAJ, KOCHAJ, UWIERZ słowom JEZUSA. Schylam głowę i milczę, bo nie chcę się narazić…Tak naprawdę okazuję się TCHÓRZEM.

Może trzeba czasami kopa – porządnego kopa, żeby dostrzec MIŁOŚĆ Boga, jej się powierzyć i zaufać. Zapach i smak BOGA jest w nas. „WYWAL” jęzor, OTWÓRZ oczy i uszy, On jest blisko…ZARYZYKUJ..

Mówi się, że każdy człowiek ma swoje 5 minut… czyli taki czas, kiedy może zabłysnąć, wykorzystać talenty, szanse, pokazać, co potrafi… jeżeli tę szansę wykorzysta, jeżeli wykorzysta te swoje 5 minut, to potem dalej jego życie może już toczyć się dużo łatwiej…Zastanawiam się, czy te moje 5 minut jest już za mną, czy przede mną?

Panie, zmiłuj się nade mną Jezu cichy i pokornego serca, zmiłuj się nade mną.Jezu cichy i pokornego serca, wysłuchaj mnie.Od pragnienia, aby mnie zbytnio szanowano –zachowaj mnie Panie.Od pragnienia, aby mnie potrzebowano,Od pragnienia, aby mnie chwalono,Od pragnienia, aby mnie nad innych przedkładano,Od pragnienia, aby mnie uznawano,Od pragnienia, aby mnie się radzono,Od bojaźni przed upokorzeniem –wybaw